.svg)
Recensie van toneelschrijver Rob de Graaf
Zoals een heerlijke maaltijd nóg lekkerder smaakt wanneer je hem buiten in de warme weelde van een schaduwrijke tuin eet en niet aan een houten tafel in een door TL verlichte achterkamer, zo krijgen de eeuwige verhalen over het eeuwige raadsel dat de liefde is een extra lading wanneer ze je niet worden verteld in een donker theaterzaaltje maar op het levensechte podium van een Amsterdamse gracht.
Liefde is vuur, liefde doet pijn, liefde is een ongemakkelijk gesprek en liefde kan een versleten gewoonte worden. Liefde is gemis en liefde kan niet altijd het wantrouwen wegnemen. Liefde is een gesprek en soms stokt dat gesprek. Dat alles en nog meer werd ons getoond (ook al wisten we het misschien al…) toen we ons door een gevleugelde liefdesclown van de ene locatie naar de andere lieten leiden. We keken, we luisterden, we verbaasden ons, we herkenden, we werden aan het denken gezet. We ondergingen de weerbarstige schoonheid van het leven.
Toen het voorbij was liep ik terug, op een mooie juniavond langs de stille schoonheid van de Keizersgracht. Ik liet de verhalen die ik had gehoord en de beelden die ik had gezien aan me voorbijgaan, ik dacht na over begeerte en ongemak, over pogen, falen en volharden. In mijn hoofd zeurde een sentimenteel popliedje uit de jaren ’60 of ’70: Love Hurts.
Rob de Graaf
